Pazar (bij Ankara)

De vriendelijk agent stapte in mijn auto en dirigeerde me een klein weggetje op. Niet veel verder gaf hij een indicatie om te stoppen. Persoonlijk verwijderde hij de stukken ijzerdraad die het hek dicht hielden. Voila de camping en gratis nog wel. En inderdaad, er waren een tiental camping tafels op elkaar gestapeld en er waren een paar wastafels waarin de bruine strepen van vroeger water zichtbaar was. Nee dit was toch niet de camping die wij in gedachten hadden. Dus reden we door en vonden het perfecte idylische plaatsje aan een snelstromend riviertje uitmondend in een meertje, onder wat eeuwenoude olijfbomen.
Alleen jammer van de vliegen en dit waren geen gewone vliegen. Dit waren Turkse kamikaze vliegen die het voorzien hadden op de sappige enkeltjes van de Liesjes. Ook jammer van de muggen die het voorzien hadden op ieders enkeltjes, inclusief de overgebleven plekjes bij de Liesjes. Ook jammer van het afval dat hier in bergen lag, afkomstig van Turken die hier voordien gerecreëerd hadden en waarin de vliegen een culinaire orgie hielden. Niet zo blij waren we ook met het spontane feestje wat ontstond zo’n 100 meter hiervandaan met een tiental waarschijnlijk hitsige Turkse tieners. Zij hadden gehoord van die buitenlanders die hier kampeerden en kwamen gedurende de hele nacht per auto controleren of we er nog waren.
Echt opbeurend was het verliefde stelletje twintig meter van ons vandaan wat niet van elkaar af kon blijven en die ons perziken brachten. Jammer dat ze beiden boven de vijftig waren en de man praktisch geen tanden meer in zijn mond had. Verfrist na zo’n goede nachtrust verlieten wij ’s ochtends het idylische plaatsje op weg naar Capadocië.