Zo gezegd zo gedaan, alleen een klein uitstapje naar een zoutmijn in Hallein kon nog wel. Hier probeerde een gids ons in drie talen zo snel mogelijk al treinend, roetsjend en lopend door de mijn te loodsen . Aan het eind legde hij ons uit dat voor het cadeautje dat hij ons leverde, een minuscuul klein kartonnen doosje zout, er wel iets tegenover moest staan en om te laten zien wat hij verwachte lag er alvast een 5€ biljet klaar in het mandje. Mijn portemonnee gaf me de keuze tussen 20 cent en 2€. Helaas belette mijn gevoel van schaamte hem echt te geven wat ik van hem dacht.
We hadden eigenlijk afgesproken dat we bij Soedan het eerste kleine probleempje zouden tegenkomen, dat was vroeg genoeg. Het mocht niet zo zijn, de tweede dag bleek Ipo’s derde accu niet op te laden en mijn koelkast niet te werken. Ipo’s probleem was met een betere aansluiting opgelost. Mijn koelkast gaf mij drie mogelijkheden, foeteren, schreeuwen en slaan. Ik heb alle drie geprobeerd en toen zat er niets anders op dan naar een nieuwe om te zien in Istanbul. Na wat omzwervingen met taxi’s vonden we een zaak die deze koelkasten verkocht. Toen hij zag dat we van de prijs schrokken verzekerde hij ons dat we de discount nog te goed hadden. Hij bood ons 20%, fantastisch natuurlijk. Even later vertelde hij dat Turkije als enige land een special tax op koelkasten had en raad eens hoeveel percent dat was.
Volgens Ipo’s kaart waren er drie campings in Istanbul. Om negen uur ’s avonds hadden we er geen gevonden en alleen elkaar verloren. Door op het laatst nog door de walkie-talkie te schreeuwen dat we elkaar bij een vorige parkeerplaats zouden terugzien lukte het ons nog gezamenlijk verder te trekken. Op deze parkeerplaats zijn we dan ook blijven slapen. ’s Ochtends bleek pas wat voor een bezienswaardigheid wij waren, mensen wilden met ons voor de auto’s op de foto. Even voelden wij ons een celebrity. De dichtstbijzijnde camping bij Istanbul ligt aan de Zwarte Zee en daar zijn we nu op 6 Augustus. Het is hier geweldig, vol met Turken die allemaal willekeurig op een grasveld staan met tenten, caravans en sommigen volgens mij gewoon in de open lucht.
We hadden eigenlijk afgesproken dat we bij Soedan het eerste kleine probleempje zouden tegenkomen, dat was vroeg genoeg. Het mocht niet zo zijn, de tweede dag bleek Ipo’s derde accu niet op te laden en mijn koelkast niet te werken. Ipo’s probleem was met een betere aansluiting opgelost. Mijn koelkast gaf mij drie mogelijkheden, foeteren, schreeuwen en slaan. Ik heb alle drie geprobeerd en toen zat er niets anders op dan naar een nieuwe om te zien in Istanbul. Na wat omzwervingen met taxi’s vonden we een zaak die deze koelkasten verkocht. Toen hij zag dat we van de prijs schrokken verzekerde hij ons dat we de discount nog te goed hadden. Hij bood ons 20%, fantastisch natuurlijk. Even later vertelde hij dat Turkije als enige land een special tax op koelkasten had en raad eens hoeveel percent dat was.
Volgens Ipo’s kaart waren er drie campings in Istanbul. Om negen uur ’s avonds hadden we er geen gevonden en alleen elkaar verloren. Door op het laatst nog door de walkie-talkie te schreeuwen dat we elkaar bij een vorige parkeerplaats zouden terugzien lukte het ons nog gezamenlijk verder te trekken. Op deze parkeerplaats zijn we dan ook blijven slapen. ’s Ochtends bleek pas wat voor een bezienswaardigheid wij waren, mensen wilden met ons voor de auto’s op de foto. Even voelden wij ons een celebrity. De dichtstbijzijnde camping bij Istanbul ligt aan de Zwarte Zee en daar zijn we nu op 6 Augustus. Het is hier geweldig, vol met Turken die allemaal willekeurig op een grasveld staan met tenten, caravans en sommigen volgens mij gewoon in de open lucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten