Woestijn

Het duurde een tijdje voor we het doorhadden. Het oude mannetje wenkte ons met de ene hand en stuurde ons weg met de andere hand. Hij sprak daarbij allerliefs Arabisch. Maar uiteindelijk viel de piaster. Hij wilde Ipo en mij uitnodigen maar de vrouwen niet en natuurlijk stonden die vooraan om mee te gaan. Dus moesten de Liesjes zich bezighouden met Rummy-Kuppen en werden de mannen ge-entertaint door de mannelijk tak van een Arabische familie. We kregen thee en limonade en werden met handen en voeten ondervraagd over onze avonturen. Aangezien wij tegenwoordig heel goed zijn met ledematen-speak werden die avonturen dan ook behoorlijk aangedikt.
Hoe we hier terechtkwamen ? Oorspronkelijk hadden we veel verder de woestijn in gewild dan El Alamein maar een kleine 210km detour vanwege een vergeten mobieltje had wat roet in het eten gegooid. Dus El Alamein werd het. We reden zo’n tien km over wat zandpaadjes de woestijn in richting een paar huisjes en vroegen aan de eerste de beste El-Alameinees of we hier mochten staan. Dat mocht en zo doende.
De volgende dag door naar Matrouh en ook hier viel de afstand tegen en wederom werd gekozen voor een “night in the desert”, we zijn natuurlijk zuinige Nederlanders. Hier ging het zelfs beter, we vonden een leuk stil plekje achter een bergje waar een paar oude machines stonden te roesten. Het was er lekker koel, relatief dan, het eten lukte fantastisch, we hadden zelfs nog twee biertjes. De flesjes hebben we nog gepoogd uit te wringen. En het was er heerlijk stil, ditmaal geen idioot geschreeuw vanaf de toren van een moskee. We lagen net heerlijk in slaap te vallen toen toch een verontrustende geluid opsteeg vanuit die roestende machines. Deze machines bleken nog steeds in gebruik als steenbrekers en die berg werd langzaam maar zeker weggebroken. Vanwege de Ramadan had men besloten ’s nachts te gaan werken. Gelukkig hielden ze tegen 5 uur ’s ochtends op waarna ik nog een dik uur slaap tegemoet kon zien voor de koperen knoert er een einde aan maakte.