Cheatah

Het is intussen 2011 en een van onze goede voornemens is om op zoek te gaan naar de rhinoceros, het enige dier van de big five die we alleen op enige afstand hebben mogen bewonderen, en ook de cheetah, die Frus en Liesbeth alleen in een flits hebben gezien (ja verwend zijn we intussen wel). Etosha in Namibië is het wildpark waar we onze slag moeten kunnen slaan, ook al hangt er onweer in de lucht. Er schijnen maar liefst 600 rhino’s rond te banjeren en cheetahs zijn er ook.

Het begint goed op de eerste game drive: giraffen, zebra’s, gnoes, antilopen zien we al snel en na een half uur hebben we zelfs een roedel leeuwen gevonden, die zich vermaken met een piepjong hertje dat ze gevangen hebben. Net als poezen hebben ze sadistische trekjes. Maar van de rhino’s, laat staan cheetahs geen enkel spoor. De gehele volgende dag hebben we vergeefs in dreigende en neerkletterende onweersbuien 10 tallen kilometers rondgereden in Etosha maar zelfs op de rhino trail geen beest gezien.

In grote wanhoop besluiten we snel het park te verlaten en een beetje te gaan ‘cheat’en op een camping in Kamanjab, waar de we in ieder geval wat betreft de cheetah geheel aan onze trekken zijn gekomen. Na de luipaard, de leeuw nu ook de cheatah met ‘jachttrofee’. Rest ons nog een dezer dagen een rhino game farm te vinden …
Gelukkig hebben we onderweg nog even ons geologisch hart kunnen ophalen aan de grootste meteoriet ooit op aarde gevonden, een 50 ton zware jongen, waarvoor een waarschuwing dan ook zeker op zijn plaats is.

Zoutpan

Ipo en ik (Frus) waren beiden zeer geïnteresseerd in zoutpannen. Ipo voor geologische redenen en ik omdat ik TopGear in Botswana gezien heb, waarbij Jeremy Clarkson en consorten spannende avonturen meemaken in zo’n zoutpan. Dus op naar Gweta, een stadje wat vernoemd is naar het geluid wat kikkers hier maken, Botswaans voor “kwaak”, dus. In Gweta bevindt zich een camping die vol staat met baobab bomen, volgens de kenners minimaal 2000 jaar oud. Deze bewering is moeilijk te controleren maar enorm zijn ze zeker. Bij Gweta liggen de Makgadikgadi saltpans. Daar aangekomen leken ons de avonturen toch iets te spannend, want auto’s kunnen blijkbaar wegzakken in het zout en dus werd besloten met een georganiseerde tour mee te gaan.
Spannend werd het niet, we zakten niet weg maar spectaculair wel. Zo’n hele grote witte vlakte met niets erop is toch wel apart en leent zich ook voor zeer speciale foto’s. We hebben wel even moeten oefenen maar dan heb je ook wat. Ook leven er op de rand van deze gebieden een speciale diersoort, stokstaartjes genaamd. En last but not least bevond zich hier de dikste baobab ter wereld, “Chapmans Baobab”. Er staat nog graffiti in deze boom van meer dan 150 jaar geleden. De gids vertelde ons dat deze boom tussen de 5000 en 5500 jaar oud was en wie zijn wij om daar aan te twijfelen.
Met veel genoegen hebben we ook teruggekeken op Ipo’s 56ste verjaardag, waarbij hij het hetzelfde feestelijke hoedje heeft moeten dragen als sommige anderen onder ons .

Okavango

Een van de absolute hoogtepunten in Botswana is de Okavango delta. Omdat deze alleen per boot toegankelijk is hadden wij vieren een tochtje geboekt per Mokoro boot. Een uitgeholde boomstam die werd voortgepunterd door iemand met een lange stok.
Om bij de aanlegplaats te komen werden we eerst met zijn twaalven in een legertruck gepropt die Rommel nog persoonlijk in de tweede wereldoorlog gebruikt had. Na anderhalf uur hobbelen konden wij de benen rekken, de billen uitdeuken en onze oren weer laten wennen aan normale decibels. De bootjes lagen er prachtig bij met een onverwachte hoeveelheid gras erin. Wij dachten dat dat was om wat zachter op te zitten maar het duurde niet lang voor de echte reden boven water kwam. Of misschien moet ik zeggen onder water kwam. Hennelies en Ipo (of zoals de Botswanen zeggen Hippo) hadden een regelrechte Titanic getroffen. Iedere keer als iemand adem haalde zonk het schip dieper.
Het moet gezegd worden, de tocht was prachtig. Het is er ongelooflijk stil, er zijn veel vogels, wat vreemde kikkertjes en ook alweer een heleboel nijlpaarden. Omdat er niet veel groter wild te zien was liet onze gids ons allerlei soorten mest zien, van olifanten tot nijlpaarden tot giraffen etc. Maar ja laten we eerlijk zijn, ze kunnen me op strontgebied van alles wijs maken.
Toen we rond drie uur bij de aanlegplaats terug kwamen werden we aangenaam verrast door een demonstratie Aikido met de punterstokken. Het was alleen toen een van de demonstranten een flinke lel om zijn oren kreeg met zo’n stok dat we door kregen dat er een vechtpartij aan de gang was.
Onze legertruck vertrok een paar minuten later met enorme gebrul en luid krakende versnellingen. Alleen toen hij met een veel te hoge snelheid door een plas denderde en de modder alle kanten op spoot kwam de chauffeur een beetje tot bezinning. Hij had dan ook nog heel wat agressie te verwerken want onze chauffeur was een van de vechtersbazen.
Het is niet meer goed gekomen en we waren blij om anderhalf uur later op de camping uit te stappen. Een fooi was niet aan de orde, de chauffeur had geen interesse en wij ook niet.

Botswana

Dat Botswana rijker is dan Zambia bleek niet alleen uit de koers maar ook uit de grote hoeveelheden witte maar ook zwarte toeristen, de afgebakende kampeerplaatsen op onze eerste camping, de KFC in een relatief kleine dorp: het lijkt Europa wel.
Gauw maar weer de rimboe van het Chobe park in getogen, een park zo groot als een derde van Nederland. Het grootste deel van noord Botswana, zo ook het Chobe, is bebost met meest lage bomen, voorheen de habitat van de bosjesmannen (Tswana). Het vinden van wild is daar niet eenvoudig hebben we gemerkt. In tegenstelling tot andere parken zagen we alleen maar hele grote olifanten, maar dan ook overal: tot op de camping aan toe waar een van de olifanten ’s nachts een zodanige serenade bracht, dat de kampleiding bezorgd kwam informeren of we nog geslapen hadden.
Ook de volgende dag hetzelfde liedje. Slalommend door en continu wachtend op overstekende olifanten ploegden we door het meestal zandige park. Op het laatst werd het ontwijken van de olifanten nog wat lastiger gemaakt, door het aanwezige water op de weg. Na twee behoorlijke dagen rijden kwamen we veilig in Maun, gelegen aan de rand van de natte Okavango delta, aan.

Zambezi

Als je in Zambia bent kan je niet vertrekken voordat je de Vic-Falls hebt gezien. Onze verwachtingen waren wel wat getemperd door tegemoetkomende reizigers, die meldden dat er niet veel water afkwam zo aan het eind van de droge tijd. Toch togen wij naar Livingstone voor een camping aan de oever van de Zambezi. Daar konden we kiezen om de Falls met ultralight, helicopter, bunjee jumpend of raftend aan te doen. Wij besloten het veilig bij een wandeling langs alle uitkijkpunten te maken, gewapend met paraplu en regenjas. Daar werd gelukkig al snel duidelijk dat er water viel maar al onze voorzorgsmaatregelen niet echt nodig waren. We konden droog de geijkte foto’s en staatsieportretten bij dit wereldwonder maken en enkele moedige en gillende bunjee jumpers vanuit een terras bewonderen.

Vlak bij de Vic-Falls kan je over de Zambezi, naar Zimbabwe, Namibië en Botswana. Zoals bij elke grens is het geld wisselen weer een feest. In Zambia ben je al vrij snel miljonair, in Botswana valt dat wat tegen en heb je meestal duizendjes op zak. Na de vele grensovergangen die we gehad hebben, is het routine geworden: wisselkoers berekenen of schatten (koers van 5 maanden terug hebben we bij ons), geldwisselaar vinden (meestal kan je kiezen uit een tiental), onderhandelen voor een betere koers (dreigen op te stappen) en wisselen (en alles 3 keer natellen). Zo lukte ook deze keer weer om de wisselkoers pula-kwatcha 1:900, die de bank aanbood, bij een van de grenswisselaars hoger op 1:950 te krijgen. Snel gewisseld dus, de ferry op en naar Botswana, alwaar we er achter kwamen dat we 10% verloren hadden. Ja oplettende lezertjes, waar ging het mis….
We hebben ons getroost met ons 10 miljoen dollar bankbiljet uit Zimbabwe.

Inpassable (video)

Impassable

Het was onverdraaglijk voor Ipo en Frus om te moeten accepteren dat de weg naar Petauke “impassable” oftewel onpasseerbaar was. Vooral nadat we net hadden moeten accepteren dat een grote baboon met blauwe ballen onze tafel omver sprong en er met het brood vandoor ging. Liesbeth had nog met gevaar voor eigen leven de zak vastgehouden, maar de aap trok zo hard dat hij scheurde. Ondertussen waren er tien andere apen bijgekomen en dus was er geen houden meer aan.
Laat ik bij het begin beginnen. We bevonden ons op een camping genaamd “Flat Dogs”in het South Luangwa park in Zambia. Dit park is vooral bekend voor de nijlpaarden en kuddes olifanten. De nijlpaarden kwamen inderdaad tegen de avond uit de rivier en liepen dwars door de camping. De olifanten zagen we toen Ipo met de auto er bijna tegen aan reed. Het is nog maar de vraag wie harder schrok, hij of de olifant. In ieder geval was de olifant het er niet mee eens want hij liep hard trompetterend weg en Ipo dacht dat een extra dotje gas wel op zijn plaats was. Onze supertracker Hennelies had ook nog een roedel leeuwen ontdekt, gelukkig een eindje verwijderd van het kamp.
Eten was in Flat Dogs bijzonder stressvol. Permanent zaten er een tiental apen rond onze tafel, die zich met twee handelingen bezig hielden, jatten van eten en schijten, bij voorkeur boven op de auto, Omdat apen op mensen lijken resulteerde dit in een penetrante volle-luier lucht rond onze tent.

South Luangwa wilden we verlaten via de kortste weg op de kaart, een onverharde weg. De Italiaanse kamp manager noemde hem impassable, maar zoals we allen weten houden Italianen van overdrijven. Om een uur of acht vertrokken we.
De eerste tien kilometer gaven toch nog wat opwinding omdat er vlak voor ons een grote kudde olifanten de weg overstak. Toen het laatste kleine baby olifantje gepasseerd was wilde ik doorrijden. Gelukkig had Liesbeth de film de Leeuwenkoning gezien en wist dat de laatste nooit een kleintje is. En inderdaad, na een paar minuten wachten kwam er nog een enorme knoepert langs met van die grote slagtanden. Helaas wordt er in deLeeuwenkoning niet gerept over de slome olifant en zodoende kwamen wij toch nog met de auto tussen knoepert en sloompie terecht.
De weg was passeerbaar maar het had niet veel gescheeld. Een aantal keren hebben we omwegen moeten zoeken omdat de hoofdweg weggeslagen was. Ook grote stukken water moesten we oversteken en we zijn vele keren de weg kwijtgeraakt omdat hij gewoon niet meer zichtbaar was. De laatste 100 km hebben we voor ambulance gespeeld en een mevrouw met een ziek kind en haar man meegenomen. De vrouw en kind waren zo ziek dat Liesbeth het nodig vond om zelf achterin te gaan zitten. Acht uur hadden we nodig om in Petauke te geraken maar de Italiaan had het mis.