“Potverdorie wat is dat zwaar”. Zwetend en zwaar ademend komt Liesbeth boven en laat zich vervolgens als een blok in het zand vallen. Frus en Ipo zitten er al, ook blij dat ze er zijn, Hennelies moet nog komen. We bevinden ons op de top van Duin 45, het bekendste duin van Namibië. Het is 150 meter hoog en wat het een echte killer maakt is dat de zand heel fijn is waardoor je bij elke stap omhoog een halve stap terug glijdt. De harde en hete wind vanuit het westen maakt het er ook niet gemakkelijker op. Maar eenmaal boven weegt de inspanning niet op tegen het geweldige uitzicht over de Namib woestijn. 
Zover het oog kan zien zijn er zandduinen, sommigen erg hoog, lang of vreemd van vorm, maar altijd indrukwekkend. Omhoog was zwaar, naar beneden daarentegen is gemakkelijk, gewoon links af en rennen.
De volgende dag doen we wat elke toerist in Namibië doet. Opstaan in het donker om half vijf, naar Sossusvlei rijden naar een plek midden in de zandduinen woestijn, en dan hier de zon zien opgaan.
De vierwiel aandrijving wordt ook weer eens goed getest want de laatste vijf kilometer gaan door heel dik en los zand waar we met hoge snelheid doorheen jassen om de kans op vastzitten zo klein mogelijk te maken. Aangekomen in Sossusvlei, een paar opgedroogde woestijnmeertjes rennen we zo snel mogelijk de eerste de beste duin op en zijn dan net te laat om de zon te zien opgaan. Maar ook hier is het uitzicht van zo’n adembenemende schoonheid dat we dit voor lief nemen. Moe en voldaan hink-stap-springen we naar beneden op weg naar ons ontbijt.
De dag ervoor hadden we doorgebracht in Solitaire, een gehucht dat in Nederland bekend is onder de “Ton van der Lee” lezers. Deze schrijver heeft hier namelijk drie jaar gewoond en beschrijft in zijn boek zijn belevenissen in dit plaatsje bestaande uit een tankstation, een winkeltje en een bakkerij, allemaal gerund door twee mensen, Moos en Pete. Tegenwoordig is er een camping en een lodge bijgekomen. Moose is er nog steeds als bakker en zo te zien vind hij zijn eigen producten erg lekker. Pete is vervangen door Jack. Het restaurant is omgedoopt tot het Van der Lee Café.
Maar op de een of andere manier heeft dit plaatsje het gevoel van thuiskomen behouden. Het voelt als die warme trui die je nu al tien jaar aantrekt, de geur van gebakken brood of gefruite uitjes. Het lijkt erop alsof veel mensen dit vinden want het wordt er steeds drukker, zegt men. Het zal dan ook niet lang meer duren en dit wordt een camping als alle anderen. Jammer.
Dertig jaar geleden begon het als een wild idee van twee jongemannen. Twintig jaar later werd het een droom die drie jaar geleden uitmondde in een vast omlijnd plan. Zes maanden geleden werd het plan uitgevoerd door Hennelies, Ipo, Liesbeth en Frus. En nu is de droom geleefd. De reis door het Midden Oosten en Afrika was alles wat we er van verwacht hadden en meer, veel meer. Niet alleen dat we ontzettend veel gezien hebben en vele avonturen beleefd hebben. Veel belangrijker was dat we als goede vrienden begonnen en als nog betere vrienden geëindigd zijn. 
Graag wilden wij alle familie, buren, vrienden, collega’s en vele anderen bedanken voor hun interesse en ondersteuning voor, tijdens en hopelijk ook na de reis. Jullie zullen onze verhalen na terugkomst nog een tijdje moeten aanhoren ben ik bang. 
