Bij de eerste checkpost werd ons humeur nog voor een laatste keer getest, toen een dienstdoende politieagent de GPS van Ipo en Lies en de thermometer van Frus en Liesbeth wilde confisqueren. Echter, na onze voetbalkennis goed bevonden te hebben (Schneijder, Ro
bben en Huntelaar doen het als Nederlandse ambassadeurs goed tegenwoordig) konden we met al onze spullen weer vertrekken.De nieuwe weg, aangelegd door Chinezen, loopt vanaf Wadi Halfa langs de Nijl op enkele kilometers afstand, zodat je de rivier slecht sporadisch ziet en je je in de woestijn waant. Het viel ook niet mee om het eerste dorp aan de Nijl, Akasha, te vinden (voordeel is wel dat je sinds kort over een afstand van 100 km nu 1,5 uur ipv 6 uur doet). Dan maar op goed geluk de weg af, waar we na enkele kilometers op een plek met een prachtig uitzicht op de Nijl ons kampement op sloegen met … jawel uitzicht op de Nijl en Akasha.
Na ’s avonds kennis gemaakt te hebben met onze buren, konden we de volgende dag echt niet vertrekken voor dat de heren op de uitnodiging voor een kopje thee waren ingegaan, Hennelies en Liesbeth met het ontbijt achterlatend. De buurman was een erg aardige man, die verassend goed engels geleerd had van school en tv. Zo kom je dan te weten dat de Enge
lsen in de 19e eeuw ooit Akasha hebben aangedaan en er zelfs een spoorweg naartoe hebben aangelegd, waarvan de rails nu als spanten van vele Nubisch daken fungeren. De spoorlijn was in geen velden of wegen meer te vinden. Verder werd ons uitgelegd dat we welkom waren en Soedan echt geen Irak of Afganistan was voor buitenlanders. Het bezoek werd voortijdig onderbroken door het bericht dat de oude buurvrouw van de gastheer was overleden. Gelukkig was er nog ontbijt over…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten