Op weg naar kenia

Vrolijk reden we op weg naar de Keniaanse grens, het weer was uitstekend, we hadden allen goed gegeten en we waren vroeg. Bij uitzondering ging alles eens volgens plan. Om 11 uur kwamen we aan in Moyale bij de grens met Kenia. Grensformaliteiten zouden minimaal zijn en daarom hadden we onze lunch gepland aan de Keniaanse kant waar we niet zo lastig gevallen zouden worden door kindertjes.
“Sorry Sir, Immigration is gone for lunch until nine o’clock” was de eerste zin die roet in ons welgeplande eten gooide. “Tot negen uur !!”. Het duurde even voor we door hadden dat dit negen uur is in Ethiopië waar ze een andere klok hebben. Voor ons is dit drie uur in de namiddag, dus een kleine vier uur wachten. We hadden wel erger meegemaakt en dus werden de mannen erop uitgestuurd om brood te halen voor lunch. Anderhalf uur later kwamen we terug nadat we alle brood in het dorp opgekocht hadden, alle twee sneetjes. Onze lunch bestond uit gezonde crackers met voedzame jam.
Vier uur later was er inderdaad enige reuring in het immigratiegebouw. De aanwezige official legde uit dat we eerst naar “Customs” moesten om de auto in te klaren. “OK waar is customs? “. “Ah sorry sir, die zijn er vandaag niet”. “” Pardon, hoe komen we dan over de grens vandaag? “. “Ah very sorry sir, not today “. Daar zaten we dan, niets opgeschoten na vier uur wachten.
Gelukkig zijn in Afrika de dingen nooit zoals ze lijken. Na een kwartiertje kwam er een mannetje informeren of we hulp nodig hadden. En na enige uitleg vroeg hij hoeveel een oplossing ons waard was. Nou dat was ons wel 200 Birr (€ 10) waard. Met een brommertje werd de customs man thuis opgehaald. Hij opende het bureautje, zette her en der wat stempeltjes en een half uur later waren we in Kenia.
De volgende ochtend reden we verder naar Isiola over een weg die in alle internet verslagen als “Road to hell” werd aangeduid. Hier was geen letter van gelogen, de weg bestond uit een miljoen verkeersdrempels naast elkaar. Om te voorkomen dat de vullingen uit je kiezen rammelen moet je minimaal 60 km rijden. Daartussen zijn dan regelmatig grote gaten waarbij een snelle beslissing genomen moet worden, hard remmen of vol op de gaspedaal. Ipo nam eenmaal de verkeerde beslissing en sindsdien zit de versnellingsbak scheef onder de auto. Dat was niet alles, de weg bestaat uit zulke scherpe stenen dat er happen uit de banden zijn geslagen en Ipo’s knalpijp had opeens een grote scheur en was op drie plaatsen losgeslagen. Overigens was dit laatste een klein probleempje wat later in Nakuru door een heel competente monteur voor heel weinig geld met een lasapparaat opgelost werd.